“De kledingbank helpt gezinnen met een laag inkomen door het aanbieden van kleding.” Valt te lezen op de website van Kledingbank Groene Hart. Zelf heb ik altijd het beeld gehad dat er vooral arme mensen komen zonder opleiding. “De onderkant van de maatschappij”, zoals vele deze groep mensen noemen. Nu ikzelf mijn steentje bijdraag binnen de Kledingbank, ervaar ik dat de doelgroep veel breder is dan ik dacht. 

Taal is soms echt een ding. Vanuit alle landen van de wereld komen mensen kleding halen bij de Kledingbank. Mensen vanuit rampgebieden, maar ook mensen vanuit aangrenzende dorpen. Nu heb ik het Arabisch en Oekraïens niet goed onder de knie, wat nog weleens tot vragende ogen leidt. Een A4 met een Welkomsttekst bij een eerste bezoek, leek mij uitkomst te kunnen bieden. En zo stortte ik mij op het vertaal-gedeelte. Engels ging prima. Mijn Marokkaanse collega was zo behulpzaam om het Arabische deel voor haar rekening te nemen en zo bleef het A4-tje waar de Oekraïense vertaling moest komen leeg.

Toevallig was op dat moment een Oekraïense dame bij ons aan het winkelen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vriendelijk benaderde ik haar. Een interessant gesprekje over haar thuissituatie volgde. Wellicht herinnert u zich nog dat in juni vorig jaar een stuwdam werd gebombardeerd. Hierdoor kwamen hele dorpen onder water te staan. Zo ook het huis van deze dame. Al haar bezittingen waren verwoest door het alles vernietigende water. Zij was nog een keer terug geweest, maar er was niets meer van haar woning over. Onbewoonbaar. 

Na mijn medeleven te tonen vroeg ik haar of zij wellicht onze welkomsttekst wilde vertalen. Ik probeerde mijn intentie uit te drukken in kinder-Engels en met gebruik van mijn handen en voeten. Puur vanuit mijn aanname dat de meeste vluchtelingen geen opleiding hebben gevolgd. En vanuit een eerdere ervaring waarbij een dame ook aangaf te willen vertalen, maar wat ik terugkreeg totaal geen begrijpelijk Oekraïens bleek te zijn.

De dame gaf bij mijn eerste vraag al direct aan dat ze wel wilde helpen. Enige irritatie merkte ik in haar manier van antwoorden. Ik snapte niet waarom. Totdat het haar te veel werd en zij mij uitlegde dat ze als vertaler had gewerkt voor de gemeente in haar stad. “Oeps!”, dacht ik. 

Zij legde mij uit dat ze vaak tegen het vooroordeel aanloopt dat vluchtelingen altijd dom zijn. Ze vertelde dat er juist uit Oekraïne erg veel theoretisch opgeleide mensen zoals artsen, advocaten en ambtenaren vluchten. En dat ze merkt dat wij Nederlanders vaak minderwaardig naar ze kijken, vanwege onze vooroordelen. Dit deed mij even slikken. 

Ik met mijn Westerse insteek, dat ik “de ander” wel even ga helpen. Heerlijk om met beide benen op de grond (die van iedereen is) te worden gezet. En zo werd ik weer herinnerd aan het feit dat opleiding of banksaldo niets zegt over de mens erachter.

De zon schijnt voor iedereen! En zo hervatte ik mijn werk met een glimlach. De Oekraïense welkomsttekst vinden jullie in het laadje onder de balie.